EL/ EN
Αρχική » Ο Πατριάρχης » ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

ΝΗΦΩΝ (1366-1385)

 Διέμεινε στην Κωνσταντινούπολη. Υπέγραψε τον Τόμο κατά Προχόρου και Κυδώνη, οπαδών των Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους οποίους κατεδίκασε η Εκκλησία (ησυχαστικές έριδες).

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Β’ (1316-1354)

 Προσκληθείς από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη ΙΓ’, αμέσως μετά την εκλογή του στον Πατριαρχικό Θρόνο Αλεξανδρείας, έλαβε μέρος στα γενικότερα εκκλησιαστικά θέματα. Κατά την εποχή του επήλθε σύγχυση στα διοικητικά όρια των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων, ιδίως περί του Σιναίου όρους.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Γ’ (1276-1316)

 Κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να διασωθεί από τους διωγμούς των Αράβων. Ανεμείχθει στα θέματα της ενώσεως των Εκκλησιών, επί βασιλείας Μιχαήλ Παλαιολόγου, ο διάδοχος του οποίου Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος συνεκάλεσε Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, υπό την προεδρία του Πατριάρχου Αθανασίου, για την καταδίκη της ενώσεως από την Σύνοδο του Λουγδούνου. Η ταραχώδης εσωτερική κατάσταση της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και ο κίνδυνος των Αράβων τον ανάγκασαν να καταφύγει στο Σιναϊτικό Μετόχιο της Κρήτης, όπου εκοιμήθη. 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Β’ (1263-1276)

 Διέμεινε στην Κωνσταντινούπολη. Μετείχε του ζητήματος του καθαιρεθέντος από Σύνοδο του έτους 1266 Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Αρσενίου, την καθαίρεση του οποίου όμως δεν αναγνώρισε.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α’ (1210-1243)

 Διατηρούσε επικοινωνία με τον Πάπα Ρώμης Ιννοκέντιο Γ’ (1210-1243), ο οποίος τον προσεκάλεσε να μετάσχει της Συνόδου του Λατερανού (1215). Μετά τη κατάληψη της Δαμιέττης από τους Σταυροφόρους οι Χριστιανοί υπέστησαν τα πάνδεινα από τους Άραβες ως αντίποινα, μάταια δε ο Πατριάρχης Νικόλαος ανέμενε βοήθεια από τον Πάπα Ρώμης Ονώριο Γ’ (1216-1227). Εκοιμήθη σε μεγάλη πτωχεία.

ΜΑΡΚΟΣ Γ’ (1180-1209)

Υπέβαλλε 66 ερωτήματα στον Πατριάρχη Αντιοχείας Θεόδωρο Βαλσάμωνα (1186-1203). Κατά την πατριαρχεία του ενέσκηψε στην Αίγυπτο ο φρικωδέστερων των λιμών, εξ  αιτίας της ελλιπούς ανυψώσεως των υδάτων του Νείλου.

ΣΑΒΒΑΣ (1117-;)

Μετείχε Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη, η οποία επέκρινε τις νεστοριανίζουσες εκφράσεις που ατυχώς χρησιμοποίησε ο Μητροπολίτης Νικαίας Ευστράτιος, κατά την συγγραφή αναιρέσεως της διδασκαλίας των Αρμενίων.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β’ (1021-1052)

 Εξελέγη κατά την βασιλεία του Χαλίφ η Αλ Ζάχερ, ευμενώς διακειμένου προς τους Χριστιανούς.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Β’ (1010-1020)

 Κατά την πατριαρχία του ο διωγμός των Χριστιανών από τον Χαλίφη της Αιγύπτου Αλ Χακήμ έγινε ακόμη σκληρότερος, ώστε πολλοί εξ  αυτών να εξισλαμισθούν ή να καταφύγουν σε άλλες χώρες. Κατά τα έτη αυτά ο Θεόφιλος απουσίαζε στην Κωνσταντινούπολη, μη δυνάμενος να παραμείνει στην Αίγυπτο. Επενέβη στην έριδα μεταξύ του Αυτοκράτορος Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου (975-1025 και του Πατριάρχου Κων/λεως Σεργίου Β’ (999-1019) για την εφαρμογή ή μη του νόμου περί «αλληλεγγύης», οδηγώντας σε συμβιβασμό τους εμπλεκομένους. Έκτοτε απεδόθει στον Πάπα Αλεξανδρείας ο τίτλος του «Κριτού της Οικουμένης», με το προνόμιο να φέρει και δεύτερο επιτραχήλιο (Κριτάτο).

Go to Top